W ostatnich latach coraz częściej spotykanym i niepokojącym zjawiskiem jest zwiększenie się zachorowalności na depresję dzieci i młodzieży.
Każdy z nas, niezależnie od wieku, przeżywa swoje trudności, na które reaguje smutkiem i obniżonym samopoczuciem. W większości przypadków po kilku dniach odczuwamy jednak poprawę. Tak dzieje się u osób zdrowych. O depresji możemy mówić, jeżeli stały spadek nastroju trwa ponad 2 tygodnie, a wahania nastroju powodują, że nie możemy normalnie funkcjonować. Takich objawów w żadnym wypadku nie należy lekceważyć.
Co powoduje depresję u dzieci i młodzieży?
• czynniki biologiczne (jeżeli rodzice chorowali na depresję, to ryzyko choroby u dziecka wzrasta aż 3-4 krotnie)
• traumy i bolesne doświadczenia
• czynniki środowiskowe (m.in. śmierć któregoś z rodziców, rozwód, zmiany szkoły, alkoholizm w rodzinie itp.)
• wyuczone u dziecka sposoby negatywnego myślenia, nieumiejętność radzenia sobie z problemami („Jestem zły”, „Do niczego się nie nadaję”…)
Co powinno zaniepokoić?
Częste bóle brzucha i głowy, brak apetytu, spadek koncentracji, nieobecności w szkole, brak zainteresowania nauką, niedotrzymywanie wyznaczonych terminów, zmiana zachowania wobec rodziny i przyjaciół, konfliktowe nastawienie wobec rodziców, wycofanie z kontaktów z rówieśnikami (nagła zmiana grupy znajomych), nagłe porzucanie swoich zainteresowań, spadek poczucia własnej wartości, poczucie braku nadziei, sensu życia, wycofanie, myśli samobójcze, autoagresja, niezdolność do przeżywania radości, satysfakcji i przyjemności, a także agresja słowna i fizyczna.
Rodzicu, jak możesz pomóc?
• zaoferuj wsparcie i zrozumienie
• powiedz: „nie ma nic złego w proszeniu o pomoc”, „widzę, że jest Ci ciężko”
• postaraj się wyrazić, że ludzie mają prawo do popełniania błędów
• nie narzucaj się
• nie bój się szukać profesjonalnej pomocy
Czego unikać/nie robić podczas rozmowy z dzieckiem?
• nie lekceważ problemów dziecka
• nie mów: „to nic takiego”, „nic Ci nie będzie”
• nie każ dziecku „wziąć się w garść”
• nie namawiaj do nadmiernej aktywności (ćwiczenia fizyczne, czy wyjście do ludzi nie spowoduje, że depresja minie)
Sposoby leczenia depresji:
1. Psychoterapia indywidualna (spotkanie i rozmowa z bezstronną osobą, pomaga dziecku zrozumieć własne emocje i odczucia bez bycia ocenianym).
2. Psychoterapia grupowa (spotkania z rówieśnikami lub osobami o podobnych przejściach. Dzięki takiej formie terapii możemy zobaczyć, że nie jesteśmy sami ze swoimi problemami).
3. Terapia rodzinna (spotkania, w których rodzina może zrozumieć, gdzie leżą powody niepokojących zachowań dzieci).
4. Farmakologia (przy wielu rodzajach depresji niezbędne jest wsparcie organizmu lekami).
5. Hospitalizacja (w skrajnych przypadkach np. gdy jest zagrożenie życia).
Potwierdzeniem diagnozy, iż dziecko cierpi na depresję są testy psychologiczne, opracowane odrębnie dla poszczególnych grup wiekowych. Umożliwiają one ocenę problemu i ustalenie odpowiedniego leczenia. Model leczenia depresji u dzieci i młodzieży powinien być modelem całościowym, uwzględniającym szeroko rozwój dziecka i cykl życia rodziny.
Zadaniem rodziców jest pomóc młodemu człowiekowi odnaleźć szczęście i poczuć zadowolenie z siebie. Pokazać, że warto żyć i dążyć do celu.
PAMIĘTAJ! Depresja jest chorobą przewlekłą i nawracająca, dlatego jej leczenie trwa długo, a po wystąpieniu pierwszego epizodu depresyjnego istnieje poważne ryzyko pojawienia się kolejnego.
Gdzie szukać pomocy?
http://twarzedepresji.pl/wazne-telefony-szukac-pomocy/
Źródła:
https://www.pum.edu.pl/__data/assets/file/0018/67212/59-01_032-036.pdf
https://ncez.pl/abc-zywienia-/psychodietetyka/jak-rodzice-moga-pomoc-dziecku-choremu-na-depresje-
https://forumprzeciwdepresji.pl/depresja/kazdy-moze-miec-depresje/depresja-u-dzieci-i-mlodziezy
