9 listopada 2016 - środa

Dzisiejsze zajęcia spędziliśmy w Lesie Orleańskim, największym lesie państwowym we Francji. W lesie tym gatunkiem dominującym jest oczywiście dąb, a na drugim miejscu znajduje się sosna. Las Orleański zajmuje 35 tysięcy ha. Dęby uprawia się tu na niezbyt żyznych siedliskach, ponieważ celem jest uzyskanie drewna o wąskich przyrostach. Taki surowiec uważa się tu za najcenniejszy, ponieważ wykorzystywany jest do produkcji beczek. Drewno może być sprzedawane na dwa sposoby: albo na pniu, albo już ścięte. Kiedy przeznacza się parcelę do wycinki, jakość drewna sprawdzają nabywcy, oferując określoną cenę. Najwyższa stawka wygrywa, kupujący nabywa drewno na całej parceli. Ciekawostką jest to, że surowiec ten jest kontrolowany nawet pod kątem zapachu.
Francuskie leśnictwo prowadzi ścisłą ewidencję surowca tylko w odniesieniu do najlepszego drewna, sposób ten przypomina zasady obowiązujące w naszym kraju, jednak drewno „średniowymiarowe” jest przeznaczane głównie na opał i nie dzieli się na podklasy. Systemy informatyczne można porównać do polskich, jednak wykorzystanie nawigacji satelitarnej jest lepsze niż u nas. Nie ma tu ochrony przeciwpożarowej, w razie problemów wkracza straż pożarna, której działania oparte są na zasadzie niedopuszczenia do wyjścia pożaru poza określoną powierzchnię.